Bruine lokken, eenzaam wokken

Pffff.. Hold your hienders.. Niet te houden.. waar kan ik me aanmelden om te sterven? Ik ben al voor gecremeerd.. die hitte is niet te houden. Als een neerslachtige stalactiet druip ik mijn laatste dagen door Shanghai heen.. De meeste mensen beginnen met zweten onder de oksel, maar bij mij ontstaat de oceaan rondom ut pensje.. Ik leef van airco naar airco. De tegenhanger van de kachel staat op standje Antartica waardoor ik rochel zoals rechthoekige geodriehoek die in vicieuze cirkel zit. Eerst klaagde ik over rochelende Chinezen maar nu ben ik er zelf een. Ik ga op zijn Wilders: Gewoon aanpassen aan een vreemde cultuur!!

Maandag in Beijing de muur beklommen. Hoppa! Wereldwondertje in de pocket! Die pakken ze me niet meer af. Met een luchtvochtigheid van een zondagse kater, en nergens een roltrap te herkennen, was het noodzakelijk dat ding rond 14:00 ’s middags manueel te beklimmen. Mooi tijdstip om heen te gaan. Mocht ik het niet halen dan stort ik liever drieduizend trappen naar beneden dan dat ik op een druk kruispunt overreden wordt door een tuktuk zonder toeter. Je moet voor het maximale in het leven gaan. Dus pak die zon wanneer hij op zijn hoogst staat en op zijn warmst is. Het leek mij een mooi idee om te gaan vliegeren op een verlaten punt van de muur. Die National Geographic foto van de maand zag ik al voor me. Ik een vlieger van 2 bij 2 gekocht. Aan de kant hordes toeristen! Pappa heeft een missie. Tree voor tree kom ik erachter: ik ben veel te bree met mijn lichaam en de vlieger van twee bij twee. Ik heb menig vingerkootje van die Chinezen moeten breken, want dat wijzende vingertje in mijn richting begin ik inmiddels spuugzat te worden. Eenmaal ergens op een hooggelegen gebied vraag ik mijn Turkse reisgenoot de vlieger uit te gooien. Ik hou de klos met vliegerdraad met mijn leven vast. Helaas heeft mijn Turkse reisgenoot evenveel verstand van vliegers dan van Edamse kaas en gooit met volle overtuiging de stok die de spanwijdte van de vlieger mogelijk maakt, dwars door de geluidsbarrière van de berg af. Wat mij achterlaat met een slap stukje vliegerstof, een droef stuk touw en een blik die hem aan een kebabspits schroeft. Kut met een hele perenboomgaard. Boerenboterhammenzak, vang een schimmel. Mijn Turks is minimaal maar een passende SIEKTERLAN was hier zeker op zijn plek.
De inmiddels omgedoopte klaagmuur was voor de rest was indrukwekkend. Bizar dat iemand zo maar even besluit een groteske muur over alles en iedereen heen te bouwen. Had een Nederlander dit idee gehad, dan had die muur er heel anders uitgezien. Dan waren er om de vijftien meter een paar plastikken raampjes ingedrukt om regelmatig een paar kaassoufflés en kroketten eruit te kunnen trekken. Kijk, dan verdien je er tenminste wat aan. Hoe goed zou een patatje oorlog het doen op een plek die de Chinezen moest beschermen tegen de Perzen? Mijn vader zou zeggen: ‘Je moet ze het voorkauwen en in de bek spugen.’ Chinezen, het ontbeert ze aan creativiteit.

Afgelopen vrijdag heb ik Syllie Billie opgewacht in Shanghai. Eindelijk iemand om Nederlands mee te lullen. Na 5 weken alleen maar Engels is een gesprek in de moedertaal een warm bad met extra bubbels. Het allermooiste is dat ik weer over Chinezen kan lullen terwijl ze me recht aankijken. Een fortune cookie van eigen deeg. Als een uit de klei getrokken Fries besluit met een volbloedse Fryske Hiender om samen richting een Chinese Bazaar zich manoeuvreren om even met wat Chinese Yuan te wapperen, zijn dat ideale ingrediënten voor een goed gerecht. Terwijl de: Loekie! Loekie’s! HELLO! WATCHES? BAG? GOOD PRICE! TRY! DONT BE SHY! ons om de oren vlogen, kwamen wij zwaar bewapend met een Oost-Indische doofheid en een VOC onderhandelingsmentaliteit, de Bazaar binnen. Het voordringen waar Chinezen pikeur in zijn, is niet aan Mevrouw Bakker besteed. Met het betere ellebogen werk, Oer Hollandse scheldwoorden, hier en daar een ijsbeentje en een verontwikkelde pootje-lap techniek, liet ze een ontplofte clusterbom aan huilende kinderen, hoofdschuddende vrouwtjes en gepikeerde Chinese mannetjes achter. Aan de ene kant meld ze me vrolijk ‘dat ze er lekker inzit’ waar ze aan de andere kant probeert met enkele catchy zinnetjes die Chinezen op te vrolijken. Don’t be Sip. Tand door de lip.
Het mocht allemaal niet baten. Binnen vijftien minuten waren wij twee Nederlandser koopjesjagers de meest gehate bezoekers van de Bazaar. ‘You no good.’ You making joke with us.’ He he, vindt je het gek ranzige randdebiel? Het liefst hou je ons op de kop zodat we platzak met platjes thuiskomen.
Waar ik mezelf af en toe nog probeer te temperen (je bent toch in een vreemd land), rijd Mevrouw Bakker zonder remblokken en een doorgesneden remleiding van de Alpe de West af. Gewoon in het gezicht en met stemvolume standje 23 maakt ze het gele volk voor alles en nog wat uit. Teksten als: GODVERDOMME! WAT EEN PRIJS? WAT DENK JEZELF? ACHTERLIJKE OPLICHTER! Zijn letterlijke quotaties die ik niet uit mijn eigen mond zou kunnen persen. Echter heeft mevrouw Bakker een eigengereide onderhandelingstechniek. Onderhandelen met dit volk is overal hetzelfde. Zij geven een prijs waarvan ze met het gehele zin een week lang naar Disneyland kunnen gaan. Jij geeft ze een prijs die zo laag is dat ze voor een korrel rijst moeten afdingen. Kijk, dan zit je al direct goed. Dan geeft hij al snel voor 50% korting. Dan doe je de dans waarbij je drie keer bijna de winkel uitloopt en betaal je uiteindelijk 20% van de oorspronkelijke prijs. En nog voel je je genaaid. Dat sadomasochistisch vakantiegevoel doet je beseffen dat Nederland zo gek nog niet is. Bepakt met reuze handige items als een winterjas, handschoenen en moonboots zwalken we uit de geairconditioneerde Bazaar rechtstreeks de hittegolf in.

Inmiddels heeft Mevrouw Bakker mij moederziel alleen achtergelaten als de eenzame straathond die ik ben. Het is nu de uren uitzitten. Op mijn Hostel staan de dagen in groepjes van vijf op de muur gekalkt. Ik tuur naar de uren. Inmiddels surf ik op een zee van tranen en een tube bizon kit (voor mijn gebroken hart) door Shanghai. Heb vandaag uit complete waanzin maar het Nationaal Museum bezocht. Nou dan weetje dat de grabbelbox met ideeën op is. Sta je naar origineel servies te kijken. Goedkope prullaria want overal staat made in China op. De informatiebordjes bij de tentoongestelde stukken zijn gelukkig vertaald in het Engels waardoor je nog wat mee kan krijgen van de historie. Ik loop naar een witte porseleinen vaas met een rode draak erop. Op het bord staat letterlijk: This is a porcelain Chinese vase with a red dragon painted on it. No Shit, Sherlock.

Morgen is mijn voorlaatste dag in Shanghai. Dan twintig uur in Dubai. Dat wordt als een volautomatische flitspaal de Dubiaanse stormbaan op om elke toeristische attractie fotografisch vast te leggen. TOT DAN!