Groeten van een gespannen boogschutter

De ontsnapping is een feit. Ik heb een medegevangene meegesmokkeld. Yanku is de naam. De eerste twee weken was ik in de veronderstelling dat hij een Turk was. Kleine vergissing. Het blijkt een Japanner te zijn. Onze trektocht door China lijkt het begin van een slechte grap. Een Nederlander en een Japanner lopen door Shanghai.
Zegt de Nederland: Japanners kunnen geen nee zeggen he.
Japanner: Echt wel.
Nederland: Neepan?
Japanner: Japan.
Lekker is dat wanneer je met de eerste zinnen van je verhaal al direct door de ondergrens zakt. Dit is zo ongeveer mijn niveau dankzij de hitte hier.
Inmiddels is de warmste dag in China gemeten. Precies op de plek waar wij zaten. Hangzhou. Bij de 42,9 graden kwamen de Oosterse paradijsvogels gefrituurd van het dak vallen. De warmte hield me niet overigens tegen om de stad te verkennen. Dit alles werd u mogelijk gemaakt door het wonderlijke middel van een paraplu. Waar in ons heerlijke kikkerlandje de paraplu’s worden gehanteerd voor plensbuien worden ze hier gebruikt om de zon te weren. Reuzenhandig met de nadruk op reuze want met mijn lengte en die van de Chinezen worden mijn ogen ongeveer om de veertien seconden geregen aan deze draagbare zonneschermen. Chinezen: het zijn er zoveel. Als ze nog even zo doorgaan ben ik Nederlands vlaggendrager op de Paralympics. Stefan Smeenk de blinde verkenner.
Anyweg inmiddels een stelletje tempels, bergen, tuinen en markten gezien. Het krakkemikkige Engels beperkt zich bij de kraamverkopers tot dezelfde oerkreten die in Turkije, Griekenland en Spanje ten gehore worden gebracht: Loekie, Loekie. Ik probeer ze van me af te schudden met een Asjemenou? Maar humor is de Chinezen wereldvreemd. Ben erachter gekomen dankzij mijn Chinese collega’s (de leraren, jawel jawel inmiddels ben ik een geitenwollensokkendragende-blauwestreepjesblouse-ongewassen-uitmijnbekstinkende-biologieleraar-metzo’nlerentasmetvandielulligeriempjeseraan-dieondermijnsnelbindervastgebondenopdefietszijnrijwielparkeertinhetfietsenhok-waartegelijkertijddertienjarigepuberselkaarsamandelenstaantepellen, dankzij die collega’s kwam ik erachter dat Chinezen mijn tweede taal niet spreken of begrijpen. Dat volk gaat overal serieus op in. Het leeuwendeel van de tijd voel ik me een witte Samual L. Jackson die met zijn vettige afro een pistool in het gezicht van een Chinees drukt en vraagt: SARCASM MOTHERFUCKER DO YOU SPEAK IT?
Met enige dedain mag ik verkondigen dat mijn Chineze vocabulaire zich inmiddels gestaag uitbreid. Ik kan tot 100 tellen, zeggen tegen vrouwen dat ze mooi zijn, een pooier roepen, zeggen wat ik wel en niet wil en mijn laatste woordje is een huzarenstukje. Het Chineze woord voor ‘dat’ is ‘Nigga!.’ Als op straat een bak Noodles bestel wijs ik hete saus, komkommer en allerlei vage kruiden aan met dit woord en waan ik mezelf in The Bronx waarbij ik een videoclip uitbeeld waar mijn gehele ‘posse’ erbij wordt geroepen. Ik kom in ieder geval niet met lege handen thuis want het Nigga voor en Nigga na. Me and my Japanese Nigga on tha block, Say what?
Inmiddels heb ik rupsen, schorpioenen, tarantula’s, lotusbloemen, slakken en allerlei vruchten gegeten waar ik het bestaan niet vanaf weet. Moet zeggen schorpioenen is echt een lekkernij. Ik vreet ze als dummies. In mijn horoscoop stond deze maand: Boogschutter tussen jou en schorpioen boter het niet zo lekker. Klopt als een bus. Gefrituurd graag. Dan kraken ze zo lekker wanneer ik mijn bek de scharen kapot knaag. Op straat is de lotusbloem en een of andere gele vrucht alledaags als een worst bij de Hema. Overal staan ze die te verkopen. Vandaag was er weer zo’n oud/antiek/fossiel vrouwtje dat zo breed stond grijnzen dat haar kukident kleefpasta bijna losweekte van haar gebit. Ik wil mijn fruit met vruchtvlees geen tandvlees a.u.b.
Inmiddels via Shanghai aangekomen in Shuzou. Die gast van die T-Shirt schijnt hier ook al eens geweest te zijn. God hoe heet die knakker, Marco Polo. Nou als hij in de 1500 iets beter modebeeld had neergezet hadden die Chinezen er nu niet zo bijgelopen. Dit volkje geeft werkelijk nergens om. Heerlijk. Onverschillig lopen ze in hun pyjama over straat. Doen ze verwoede pogingen om de ‘overcomb’ terug in het modebeeld te laten komen, staan ze zich poedelnaakt te wassen langs een drukke weg, wordt tl-buis als sfeerverlichting gezien en wordt een T-shirt opgerold om bij warm weer de navel te showen. Ik was in de veronderstelling dat het opgerolde T-shirt boven de buik van origine een Nederlandse uitvinding was dat louter samenging met rood verbrande campingbezoekers witte sokken in Speedo badslippers. Maar de Chinezen lijken er met het octrooi vandoor te gaan. Sjapou.
In Shuzou waren de Nederlander en de Turkse Japanner op de eerste avond dorstig en op zoek naar wat verkoelend gerst. De Nederlander: kijk dat lijkt een gezellige bar met een goede ratio vrouw/ man. Twee stappen binnen snapten we waarom. Bar Linda leek ons een prima naam. Bij de eerste stap over de drempel bij dit fijne establishment kropen er twee Chinese vrouwen om ons heen als de slang op het logo van een dokterspraktijk. Nou moet ik zeggen dat de woorden: Kauw foeh swhag (Tall, rich and handsome) meerdere malen hier zijn gevallen. Voor mij is dat een unicum aangezien ik in Nederlander in de markt word gezien als lelijk, ranzig en armzalig maar in China waan ik me eventjes als een Go Wang (Koning). Toen deze jongedame na drie zinnen mijn kroonjuwelen vastgreep en vroeg of ik even naar de kapotte airco boven wou kijken, kreeg ik toch het gevoel dat hier meer aan de hand was. Ik bedoel een korte blik op mijn postuur verraad dat mijn twee linkerhanden ondersteund worden door het gebrek aan ruimtelijk inzicht. Ik vind een Ikea kast al een klus. Van afstand had ik het ruimtelijk inzicht van deze tent ook duidelijk verkeerd ingeschat. Dat had dat meisje ook prima kunnen zien. Inmiddels ben ik erachter gekomen dat het ouwehoeren met hoeren ook al geld kost. Na twee hele dure biertjes en het gevoel dat ik meer ben genaaid dan hun, zijn we met blauwe ballen huiswaarts gekeerd. (Echt waar Inge)
Overmorgen staat Quindauo op de planning. Vijf dagen lekker verbranden op het strand tot de vellen erbij hangen. Gevolgd tot een bezoek aan Ji’jan waarbij ‘de mystieke bergen een inspiratie waren voor vele beroemde Chinese dichters’ aldus de reis bijbel Lonely Planet. Nou vooruit, ik doe alvast een poging:
Ook al ben ik zwak, ziek en misselijk arbeidsvitaminen komen er bij mij niet in.
Wordt vervolgd.