Tepels liegen niet

Mop mop.. Nienhou Nedermensen.. Terwijl jullie allemaal vastgekoekt aan het strand liggen in Nederland, en de longen van Inge Blezer inmiddels zo zwart als de Zaterdag in de file, mag ik melden dat ik inmiddels zo verbrand ben dat proberen te slapen met een vrachtwagen valium geen enkele invloed op mij meer heeft. Ik heb alles geprobeerd: zoeken naar een verlegen stripper, een kalme claustrofoob op een festival met pleinvrees, een gierige filantroop, een ingetogen patjepeeër, ik heb zelf geprobeerd te roken onder een douche, maar mijn huid zingt uit volle borst Adele - fire to the rain. Slapen is onmogelijk. Ik kan het mijn lichaam niet eens kwalijk nemen. Als je met je boerenhondenkop met 42 graden een on-ingesmeerd tukje op een Chinees strand gaat doen, ben je een reden waarom de mensheid gedoemd is om uitgeroeid te worden.
Bij de weg, het strand is zo deprimerend als een ongephotoshopte Patricia Paay in de Playboy. Na Anguila, Thailand, Sint Maarten en Costa Rica heb ik een standaard gesteld wat een strand voor moet stellen. Dit depressieve stukje strand heeft een zee die zwarter is dan de kledij van Jules Deelder, kotst per minuut meer afval uit dan Frans Duits bij elkaar kan zingen in zijn carrière en werkelijk, ik vind mooiere korrels zand in een volle kattenbak. De Chinezen liggen niet eens op het strand en ik snap waarom. Na een avond flink doorhalen, deponeer ik minder glas in de glasbak dan wat hier per minuut aanspoelt. Ik snap nu waarom er geen enkele palmboom te vinden is aan dit strand, want het aanzicht is zo suïcidaal dat ik aan me aan elke poging tot struik op wil hangen. Helaas ben ik na een winter lang leren (lees: binnenblijven) de lopende sponsor van Melk de witte motor, en was ik genoodzaakt toch mezelf een kleurtje te geven. Mijn poging was succesvol. Een prachtige fel menstruerend rood is het geworden. Laat die Nederlanders blikvanger maar schijnen voor het plaatselijke pleps.
Qingdao is voor de rest wel een stadje naar mijn hart. Overal straatvoedsel waar ze voor omgerekend drie euro, een vol bord schelpen (met inhoud), vijf gespietste stukken kip, twee krabben, groenten en twee geBBQde vissen op de gril leggen. En vooral: het is de bier hoofdstad van China. Tsingtao is het Chinese biermerk dat door de Duitsers (waar zijn die ariërs niet geweest?) hier gebrouwd is, en 98% van de bier export komt hier vandaan. Laat nou geheel toevallig, de Nederlandse en de Turkse Japanner hier neergestreken zijn. Natuurlijk moet je als globetrotter wat meekrijgen van de plaatselijke cultuur en het liefst elke avond. Reizen is aanpassen, opofferen, keihard werken. Het bestellen van bier is opmerkelijk te noemen. Overal op straat staan fusten bier en zwaaiende Chinezen je naar hun eigen fust. Hello, where you from? Antwoord geven is zinloos als schilderen voor een blinde, want ze verstaan er toch geen zak van. Maar die zak, daar wil ik het over hebben. Voor 1 euro tappen ze een boodschappenzak vol met bier, wegen het royaal totdat het 1 euro is, prikken er een rietje in en viola: een Chinees getapt biertje. PUMBE!(= proost).
Voordat ik verder blaas op mijn loftrompet, trek ik mijn verhaal liever weer in het voor mij vertrouwde: de klaagzang. De reis hiernaartoe was alles behalve soepel. Vanuit Shuzou, moesten we 1200 km reizen naar Qingdao. We dachten we kopen even een treinticket. Echter, die Chinezen (had ik al gezegd dat het er veel zijn) hebben niet voldoende plek, en de bussen gaan niet verder dan om de hoek. De Turkse Japanner had naast zijn koffer al zijn ziel onder de arm gedrukt en ik stond met een schoffel het verdorde tuintje in mijn hart aan te harken, totdat mijnheer Murphy met zijn wet kwam: Alles komt goed.
Altijd wanneer je met reizen in een uitzichtloze situatie zit: zonder geld op een verlaten eiland, scooter pech, de laatste boot gemist, overvallen worden, pinpas ingeslikt of geen enkele vervoersmiddel meer mogelijk, dan altijd zeilt er een lokale bewoner met een gezicht als een uitgedroogde spons de hoek om, om je te hulp te schieten. Zo ook hier. Een vervelende pratende steunkous van 103 schreeuwde als een viswijf met Jules de la tourette in mijn oor: BUY! BUY! BUY! Zodra je een halve seconde stilstaat verzamelen er meer om je heen en lijken het net de meeuwen van Finding Nemo: MINE! MINE! MINE! De man vraagt of ik een bus wil. Ik probeer in deze uitzichtloze situatie grappig te zeggen met ja: ‘Yes, Qingdao’ (1200 kilometer verderop) zonder te blikken of te blozen te zegt hij: ‘Oké.’ Aangezien hij er geen meer heeft, sta ik met mijn bek vol tanden. Hij pakt de verre familie van mijn medereiziger erbij (de zakjapanner) en tikt een bedrag in dat de helft van het treinticket is. Even is er tussen mij en mijn medereiziger conclaaf omdat we denken dat straks de Chinese Frans Bauer uit de aanhangwagen vandaan komt en in het Chinees: Banana Split! Roept. Aangezien we geen enkele optie hebben knikken we ja.
Allah (is groot, Allah is machtig) minuut wordt ik in Tuktuk gedrukt en mijn reiziger in een opgevoerde driewieler. Helaas zijn we dit jaar niet geheel backpack proof aangezien ik met een driekuub koffer reis en mijn medereiziger een complete Ottomaanse bunker met zich meesjouwt. Wonder boven wonder houden we onze bagage vast en brengen ze ons naar een bestemming onbekend. Mijn gewicht+mijn koffer zorgt ervoor dat de Tuktuk als een gepensioneerde grasmaaier over de snelwegen heen schiet. Levensgevaarlijk, aangezien volgeladen vrachtwagen hier luid toeterend zowel rechts als links inhalen. Ik had mijn geweer al schoongemaakt en volledig geladen voor een schietgebed. Inmiddels was mijn Japanner met zijn bunker uit het zicht en ik dacht nog: ga ik hier het hoekie om: niemand zal me vinden. Dit gevoel werd versterkt toen ik zielsalleen werd afgezet in een gedeelte van de stad waar de kakkerlakken met de voelspriet tussen de poten weg zou lopen. Gelukkig zag ik al snel dat mijn Japanse Ottoman met zijn complete defensiemechanisme al op mij aan het wachten was. Langs een drukke snelweg hebben we 7,5 uur!!!! moeten wachten op een bus. Geen wonder dat het zo goedkoop was.
Na 5 uur turen naar auto’s die meer gas uitlaten dan een gemiddeld concentratiekamp, ga je je toch vervelen. Ik probeer een gesprek aan te knopen met de plaatselijke bevolking die voor de lol, dag in dag uit aan deze snelweg aan het wachten zijn. Wachten op wat? Vraag ik me dan af. Want de dood zou nog niet op dit neerslachtige hoopje beton willen neerdalen. Met handen en voeten probeerde ik duidelijk te maken dat ik uit Holland kwam. Geen respons. Dan maar wat losse Chinese kreten. Geen respons. Dan maar het enige woord dat ik beheers, naast goedendag en nigga: Bier. Bij de woorden Pie Tjow trekt een Chinees met gevaar voor eigen leven de drukke snelweg over, naar een oud vrouwtje dat met zo’n klassieke Chinese rieten, punthoed een piepschuimen doos op haar rug draagt. Er worden enkele woorden Chinees uitgewisseld tussen de man en dit klassieke Chinese wijffie. De vrouw trekt de doos van haar rug. Ze doet pandora’s box open. De Chinees beveelt me om in de doos te kijken, en wat zie ik?
FREDDY! Kermende Kees Christus in een Crisis! Na zoveel jaar ontvoerd te zijn bevrijd ik ons eigen huisgebrouwde biermerk uit de doos. Ergens in China sjouwt een vrouw, van ik schat 280 jaar oud, elke dag met een piepschuimen koelbox vol met Nederlands bier langs een drukke snelweg om haar brood te verdienen. Ik kreeg een brok in mijn keel, Chicken skin op mijn skin en begon spontaan de vijftien coupletten van het Wilhelmus uit volle borst te blèren. Het wachten kon me ineens niet lang genoeg meer duren.
‘Van toeval kom je nog eens onder de trein’, zou mijn vader zeggen.
Morgen gaan we naar Taijin een voorstad van Beijing. Wat daar ons treft zal in het volgende verslag geschreven worden. Eigenlijk hoef ik inmiddels niet meer naar de grote muur want ik heb er al op gelopen (zie foto).
OANT SJEN!