From Hero to Daro

BUKKEN! Daar is die weer de man die cherryfresh voor de dag komt zonder een stuk fruit aan te raken. MOP MOP! Op de brommer inclusief natte mat maar zonder Anita, die zielsalleen thuis zit te mopperen. De man met zoveel diepgang dat hij tijdens het vervellen met zijn derde dode huidlaag bezig is. Regelrecht vanuit Beijing vraag hij schaamteloos aan kindsoldaten of ze slechte herinneringen hebben bij het eten van een kogelbiefstuk. Het einde is praktisch in het zicht alhoewel ik me dood blijf staren op morgenvroeg: het beklimmen van The Great Wall.

‘He who has not climbed the great wall is not a true man’

om mijn medeneger M@0 Zed0ng maar even te quoten. Vandaag heb ik zijn graf en ‘The Forbidden City’ bezocht. Leuk optrekje, niks mis mee. Helaas vermenigvuldigen de Chinezen zich met veertienduizend in het weekend en liep ik opgekropt als bloemkool, schuifelend, pasje voor pasje langs gouden klokken, geïmporteerde gebergtes, aangelegde Pagoda’s en immens grote woonkamers. Sta je met veertien Chinezen een lullig stukje gesteente te fotograferen omdat voor de imponerende relikwieën, Chinezen tot het plafond staan opgestapeld om die ene klassieke shot te krijgen voor een grote klok. Kudde gedrag tot en met. Ik hou van vis maar deze nieuwe soort (de massaal), is niet aan mij besteed. Normaliter kan je over De verboden stad meer dan vijf uur doen maar vandaag heb ik bewezen dat je ook binnen 25 minuten buiten kan staan. Aan de kant! Stelletje schapen! Ik wil naar buiten.. NU!!! Al flitsend op de brommer door die verrekte stad heen en ondertussen brom ik tussen neus en lippen door: Chinezen, Chinezen overal. (Had ik al gezegd dat het er veel zijn?)

Mijn slaapkamer in dit Hostel is gesitueerd naast een publieke wc en wasruimte. Na wat nachtelijke escapades kan ik gericht luisteren naar het concert dat Chinezen elke nacht ten gehore brengen met als naam: “Het hygiënische ritueel in C mineur voor je deur”. Een beetje Chinees rochelt zo diep dat er een metrostation op aangesloten kan worden. Als je als Chinese man bij het rochelen niet minstens een stukje darm meeneemt, ben je gewoon een mietje. Een metroseksuele twijfelnicht met een slappe handtas. Het is als man noodzakelijk om zo diep te rochelen als zes keer hardop uitspreken van de naam Rachel Hazes, anders loop je de kans dat je wordt overtroffen door de Chinese vrouw. Het is namelijk niet zeldzaam dat ik in een restaurant zit te dineren als de connaisseur die ik ben, en een schattig klein Chinees meisje mijn voedsel zegent door haar maaginhoud eroverheen te boeren, gevolgd door een gerichte fluim. Kijk, daar hou ik van. Een vrouw met inhoud. Dankzij het diepe rochelen van de vrouw brengt momenteel 80% van de Chinese vrouw haar kind oraal ter wereld. Hoppa! Dat zijn van die feitjes die je niet zo 1,2,3 terug vindt op Wikipedia. Lees daarom mij. Bron van alle belangrijke feiten in het leven.

Voordat we in Beijing zijn neergestoken hebben we 10 uur moeten staan in het rokershok van de trein naar Jijan. 10 uur! Ik heb halverwege de reis mijn reisgenoot (de Turkse Japanner) het oerhollandse klaverjassen geleerd. Terwijl wij door de volgepakte trein onze benen niet konden strekken en besloten rechtop te kaarten, trokken we meer bekijks dan een plak bacon tijdens Ramadan. Af en toe worden we zo schaamteloos aangetuurd dat ik mezelf pinda’s wil voeren en mijn reisgenoot wil gaan ontvlooien. Het toppunt was in de dierentuin van Shuzhou. Terwijl wij verveeld zochten naar knagende Panda’s of andere dieren, die met 40 graden natuurlijk binnen in de schaduw van het hok blijven (geef ze eens ongelijk), keken de Chinezen en vooral de kinderen naar de enige dieren die er wild los rondliepen. Wij. Inmiddels sta ik zo vaak op de foto dat je niet meer kan ontkennen dat ik ver ontwikkeld ben.

Eenmaal aangekomen in Jijan verbaasde wij ons beide hoe die stad verschilde van andere steden. Bijna Westers, met veel gebouwen en standbeelden die aan Praag doen denken, besloot de vaak vervelende, veelvuldig vervellende, vunzig fluimende verbale veeleisende virtuoos fatstige vent zich door een Chinese opticien zijn ogen te laten opmeten. Leuk idee, alleen als je Chinees zo beperkt is dat je in een restaurant wel om de rekening kan vragen maar nog geen bord noodles in die taal kan bestellen (spreek uit ervaring), is het misschien niet het beste idee van 2013. Eigenwijs als het bergbloempje strompel ik bewapend met handen en voeten naar binnen.

Oke, ik wil een bril. Ik zwaai drukgebarend met mijn handen een gat in de ozonlaag. Gelukt. Ik krijg monturen op mijn vette harses gedrukt die zo klein zijn dat mijn spataderen spontaan springen. Dan eindelijk een op mijn maat. Oke, nu mijn ogen opmeten. Ik zwaai alsof ik vanuit de gouden koets de waxinelicht werper vermaan te stoppen met zijn praktijken. Het verwarde Chinese vrouwtje trekt me een ruimte in waar ze me een rode bril opdoet met 24 glazen per oog, en begint druk te draaien aan de glazen. Inmiddels ben ik door dit twaalfvoudige dubbelglas zo goed geïsoleerd dat Hans van der Tocht, zijn achternaam zou verliezen. De Chinese opticien tikt op een bord. Oh ja, het spel met de rondjes die steeds kleiner worden en ik moet raden aan welke kant de opening van het rondje zit. Doordat ik geen idee meer heb wat onder of boven is in het Chinees, sta ik als een Wickey de Vicking naar boven, onder, links en naar rechts te wijzen terwijl de wereld om me heen tolt equivalent na zeven glazen Long Island Ice Tea. Zo, dan zijn wel hele sterke glazen, mevrouw.
Ik sla me er doorheen als een losbandige echtgenoot die het blijf-van-mijn-lijfhuis van zijn parner heeft ontdekt, en betaal voor het montuur, het opmeten van mijn ogen en de glazen omgerekend 35 euro. Bovendien zijn de glazen binnen 30 minuten klaar. In Nederland moet je zo lang wachten dat je alleen nog hoeft dood te gaan, en betaal je per glas 110 euro en voor de complete bril ongeveer 300 euro. Zonder de bril te hebben geprobeerd, druk ik hem in mijn tas en zwaai de vermoeide opticien uit. Eenmaal in de trein naar Beijing doe ik de bril op. Allemachtig! Alsof ik een figurant in een vissenkom ben. Doordat de diepte in mijn nieuwe bril compleet kromgetrokken is, loop ik trappen op en af, met spaghettibenen en twee verzwikte enkels. Mijn reisgenoot ondersteunt me zoveel mogelijk, anders kukel ik om. Dat is lekker Beijing bekijken met een hubbeltelescoop op je waterhoofd waardoor het lijkt dat iedere Chinees in je bek staat te hijgen. Ik kan wel zeggen dat ik na deze reis de wereld anders zie. Mijn god. Lig ik niet, dat zie ik wel dubbel.

Inmiddels wat dieren aan mijn lijst toegevoegd die ik heb gegeten. Tarantulla, Ratelslang (smaakt als uigedroogde woestijn), sprinkhanen en heb een paar happen hond gehad. Dat zal hem leren om te happen naar de baas. Morgen zoals gezegd The Great Wall en dan 15 Augustus terug naar Shanghai! Tot dan.